evvela dokunulmaz bir yapıt, her ne kadar teknik bakımdan da övgüler alıyorsa da onu böylesine dokunulmaz kılan barındırdığı ruh ya da kişilik, hangi adla tanımlanırsa. diğer yandan eksiksiz bir yapıt olduğunu söylemek zor, aksayan, tökezleyen bir çok kısmı var, bunda oğuz atay'ın romanını yarıştırmaya yetiştirmesi de önemli rol oynuyor, zaten eğer yanılmıyorsa 3 ay gibi kısacık bir sürede yazılmış. oğuz atay roman boyunca birçok anlatım tekniğinden yararlanıyor, kah ansiklopedik yazımdan, kah dini yazım formundan, ayrıca nabokov'un solgun ateş isimli romanında kullandığı tekniği birebir selim ışık'ın şarkıları bölümünde kullanıyor ve yine selim ışık şarkılarının bir yerinde "soluk bir ateş gibi" diyerek nabokov'a da kendince hakkını veriyor. ayrıca tek cümlelik uzun bölümde yine joyce'un o meşhur tuğla yapıtından alıntılanmış bir başka bölüm. genel olarak bakıldığında pastiş, parodi, kolaj gibi teknikleri kullanıp yapıt kendini olabildiğince zenginleştiriyor, bütün bunlar olurken kurgu ara ara zorlama bir hal de alıyor fakat tartışılmaya gerek kalmayacak şekilde türk edebiyatının en önemli üç-beş yapıtından biri öylece karşımıza çıkıyor. ne yazık ki popüler kültürden nasibini alan bir roman, hem oğuz atay hem selim ışık birer hüzün mastürbasyonuna, kendi içinde diğerlerini sözde dışlayan bir jargona kurban gitmekten kendilerini kurtaramıyorlar.